διευθυνσεις

Buchhandel Bowker Electre Informazioni Editoriali Micronet Nielsen Book Data

ελληνική λογοτεχνία και ποίηση

ελληνική λογοτεχνία και ποίηση
Επιμέλεια Σελίδας: Πάνος Αϊβαλής - δ/νση αλληλογραφίας: Μεσολογγίου 12 Ανατολή Νέα Μάκρη 190 05, τηλ. 22940 99125 - 6944 537571
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν
ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.....................................................................ΥΦΟΣ Γράμματα, τέχνες, βιβλίο, πολιτισμός

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Τα παραμύθια της γιαγιάς, ο Κάφκα και η μοναξιά της Λατινικής Αμερικής


Τα παραμύθια της γιαγιάς, ο Κάφκα και η μοναξιά της Λατινικής Αμερικής


Όταν ο παλιός του φίλος Πλίνιο Απουλέγιο Μεντόσα τον ρώτησε αν η γιαγιά του ήταν αυτή που του επέτρεψε να φανταστεί τον εαυτό του συγγραφέα, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες του απάντησε: «Όχι, ο Κάφκα ήταν, που, στα γερμανικά, έλεγε ιστορίες με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η γιαγιά μου. Όταν στα 17 μου διάβασα τη 'Μεταμόρφωση', κατάλαβα πως θα γινόμουν συγγραφέας. Βλέποντας ότι ο Γκρεγκόριο Σάμσα μπορούσε να ξυπνά ένα πρωί μεταμορφωμένος σε γιγάντιο σκαθάρι, είπα μέσα μου: 'Δεν ήξερα πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Αλλά αν είναι έτσι, το γράψιμο με ενδιαφέρει'».
Στο σημείο όπου η γιαγιά Τρανκιλίνα συναντά τον Φραντς Κάφκα γεννιέται ένας από τους γοητευτικότερους παραμυθάδες του λογοτεχνικού 20ού αιώνα. Από τη μία, οι ιστορίες, οι θρύλοι, τα παραμύθια, ένας ζωντανός προφορικός πολιτισμός, που φτάνει ώς εκείνον φυσικά, μέσα απ' τις αφηγήσεις των παππούδων του, των ηρώων της παιδικής του ηλικίας στην Αρακατάκα. Από την άλλη, οι μεγάλοι δάσκαλοί του: Φόκνερ, Γουλφ, Κάφκα, οι μεγάλοι μάστορες του μοντερνισμού, δεξιοτέχνες του «ρεύματος της συνείδησης», μαγεύουν τον μικρό Κολομβιανό και του επιτρέπουν να φανταστεί μια ζωή συγγραφέα. Ενός συγγραφέα που χάρη σ' αυτήν τη διπλή καταγωγή θα υπερβεί την ηθογραφία, το φολκλόρ και τον εξωτισμό, για να καθιερώσει ένα νέο λογοτεχνικό είδος, τον μαγικό ρεαλισμό.
Δεν θα μπορούσε ωστόσο κανείς να φανταστεί τον Μάρκες χωρίς πολλούς άλλους ομοτέχνους του, συγχρόνους του και λίγο παλαιότερους, και τον πολύ ζωντανό διανοητικό διάλογο που αναπτύχθηκε στη δεκαετία του '50 και του '60 στη Λατινική Αμερική και, μεταξύ άλλων, γέννησε την τελευταία μεγάλη επανάσταση στο λογοτεχνικό πεδίο, την εκρηκτική είσοδο μιας ολόκληρης ηπείρου στην παγκόσμια λογοτεχνία, αυτό που εν συντομία ονομάζουμε «λατινοαμερικάνικο μπουμ». Μια επανάσταση που προετοιμάζεται ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '20 με τις πρώτες συλλογές διηγημάτων και ποίησης του Μπόρχες, ή δέκα χρόνια μετά, όταν ο Χουάν Κάρλος Ονέτι εκδίδει το Πηγάδι, το πρώτο, κατά τον Λιόσα, μυθιστόρημα του λατινοαμερικάνικου μοντερνισμού. Όμως η πραγματική έκρηξη ξεκινά στη δεκαετία του '50, όταν πια κι ο ίδιος ο Γκάμπο αρχίζει να μοιράζει τη ζωή του στις δύο μεγάλες του αγάπες, τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Σε όλη την ήπειρο επικρατεί ολικός αναβρασμός. Πολιτικός, λογοτεχνικός, μουσικός, καλλιτεχνικός.
Και δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς τον Μάρκες, ούτε κανέναν άλλον από τους διάσημους εκπροσώπους του «μπουμ», χωρίς να φέρει στον νου του τη μοναξιά της Λατινικής Αμερικής. Δεν θα τη βρει μόνο σαν αίσθηση στις νεανικές αναμνήσεις όλων σχεδόν των συγγραφέων του «μπουμ», ούτε μόνο στους τίτλους τόσο του διασημότερου μυθιστορήματος του Μάρκες, στα βιβλικά του «Εκατό χρόνια μοναξιά», όσο κι ενός από τα σημαντικότερα δοκίμια της ισπανικής γλώσσας, του «Λαβύρινθου της μοναξιάς» του Οκτάβιο Πας, όπου ο μεξικανός ποιητής και δοκιμιογράφος ανιχνεύει με μοναδικό τρόπο τις ιδιαιτερότητες της μεξικανικής ταυτότητας. «Η μοναξιά της Λατινικής Αμερικής» θα είναι κι ο τίτλος της αλησμόνητης ομιλίας του Μάρκες στην τελετή απονομής τού Νόμπελ Λογοτεχνίας τον Δεκέμβριο του 1982.
Σ' αυτή την αφόρητη μοναξιά, στην αίσθηση ότι ζουν σε μια λογοτεχνική επαρχία, περιθωριοποιημένη, οπισθοδρομική και απομονωμένη από τον σύγχρονο κόσμο, επιχειρούν να αντιδράσουν οι συγγραφείς του «μπουμ» και να διατυπώσουν τους όρους της δικής τους, μεικτής, κρεολικής, ταυτότητας, που γεννιέται από το πάντρεμα της ευρωπαϊκής τους κληρονομιάς με τον πλούσιο και ζωντανό πολιτισμό των ιθαγενών, από τα ίχνη της ταραχώδους πολιτικής τους ιστορίας, από τη δυστυχία και τη μαγεία που στοιχειώνουν τη ζωή των βασανισμένων Λατινοαμερικανών.
Απ' όλους αυτούς τους συγγραφείς, ο Μάρκες είναι ίσως ο πιο πολυδιαβασμένος, ο πιο αγαπημένος ενός ευρύτατου αναγνωστικού κοινού. Πόσοι δεν μαγεύτηκαν από τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς», τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας», το «Ο στρατηγός στο λαβύρινθό του», το «Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει» και τόσα άλλα βιβλία του. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες υπήρξε πάντα ένας συγγραφέας λαϊκός, ένας μεγάλος παραμυθάς, που κατάφερε να διηγηθεί τους θρύλους και τις ιστορίες της πατρίδας του χρησιμοποιώντας τούς πιο νεωτερικούς λογοτεχνικούς τρόπους. Δεν είναι τυχαίο που οι Κινέζοι αναγνωρίζουν τις δικές τους εμπειρίες στα βιβλία του, που οι Ούγγροι βρίσκουν στα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» τη μαγική πραγματικότητα των δικών τους χωριών, δεν είναι τυχαίο που ο μαγικός ρεαλισμός του βρήκε πολλούς μαθητές και μιμητές όχι μόνο στη Λατινική Αμερική, μα και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ένας ακόμα λόγος ίσως είναι η αγαθότητά του, η καλοσύνη και η ανθρωπιά που αποπνέει όλο του το έργο, το οποίο είναι ύμνος και κάλεσμα στη ζωή, την αγάπη, τη συντροφικότητα των ανθρώπων, την ευτυχία.
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Γκάμπο για τους φίλους του αλλά και για όλους τους ισπανόφωνους, κατάφερε με το έργο του όχι μόνο να κάνει ορατή τη Λατινική Αμερική σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο να στρέψει τα βλέμματα στη μαγική και δύσκολη πραγματικότητά της, αλλά και να μπολιάσει τη λογοτεχνία με νέο αίμα και χυμούς. Το Μακόντο του το έκανε πατρίδα για τόσους πολλούς ανθρώπους.



Η Έφη Γιαννοπούλου είναι μεταφράστρια, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την Ανοιχτή Πόλη


_____________
http://www.avgi.gr/article/2414736/ta-paramuthia-tis-giagias-o-kafka-kai-i-monaxia-tis-latinikis-amerikis

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες - Adiós gran contador de historias

  Καλό ταξίδι Γκαμπριέλ  
που σε αγαπήσαμε

μέσα από τα εκπληκτικά μυθιστορήματά σου...

Σε ηλικία 87 ετών πέθανε την Πέμπτη στο Μεξικό ο Κολομβιανός Νομπελίστας συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Σε ηλικία 87 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο δημιουργός των αριστουργημάτων «100 χρόνια μοναξιάς» και «Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας»
Ο διάσημος συγγραφέας Γαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες άφησε την τελευταία του πνοή, στο σπίτι του στο Μεξικό. Την είδηση μετέδωσε μέσω twitter o δημοσιογράφος Familiar Fernanda γράφοντας πως «ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες πέθανε. Η σύζυγός του Μερσέντες και τα παιδιά του Ροντρίγκο και Γκονζάλο με εξουσιοδότησαν να μεταδώσω την πληροφορία.

Photo Gallery


Υπέφερε τα τελευταία χρόνια από καρκίνο. Μάλιστα είχε πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς η οικογένειά του αποφάσισε πως δεν υπήρχε λόγος να υποβληθεί σε νέα θεραπεία, αλλά να πεθάνει ήρεμος στο σπίτι του, δίπλα στους αγαπημένους του.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες γεννήθηκε στην Κολομβία, αλλά ζούσε από το 1961 στο Μεξικό. Είχε βραβευτεί με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982.
Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1927 στο χωριό Αρακατάκα, Διαμέρισμα Μαγδαλένα, Κολομβία. Το 1947 ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογοτά. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε σε εφημερίδα το πρώτο του διήγημα, «Η Τρίτη Παραίτηση». Το 1948 μετακόμισε στην Καρθαγένη της Ινδίας των Δυτικών Ινδιών και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά.
Πρωτοεμφανίστηκε το 1947 και το 1967 δημοσιεύτηκε το μυθιστόρημά του «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», το οποίο τον καθιέρωσε ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, καθώς αποκόμισε αμέσως τις θετικότερες κριτικές.
Με το έργο του συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη της αστείρευτης λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής αλλά και στην χειραφέτηση ολόκληρης της Ηπείρου, που μετά από αιώνες αποικιοκρατίας βρέθηκε τον 20ο αιώνα κάτω από την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Φίλος του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, ο «Γκάμπο» βρέθηκε στο πλευρό των κινημάτων ανεξαρτησίας και κοινωνικής δικαιοσύνης της Λατινικής Αμερικής.
Ως το σημαντικότερο μυθιστόρημά του αναγνωρίζεται το «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς». Αλλά έργα του είναι το «Κακιά Ώρα», το «Φθινόπωρο του Πατριάρχη», το «Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου», «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» κ.ά.

Η έκδοση του κορυφαίου μυθιστορήματος του ήταν περιπετειώδης: σύμφωνα με τον μύθο, η δακτυλογράφος που είχε στα χέρια της το μοναδικό χειρόγραφο του «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», έπαθε τροχαίο ατύχημα καθώς πήγαινε στο ταχυδρομείο. Τα χαρτιά είχαν σκορπιστεί στο δρόμο και είχαν βραχεί. Eκείνη τα μάζεψε ένα-ένα, τα πήγε στο σπίτι της και τα σιδέρωσε.

Όταν κατόρθωσε να φτάσει στο ταχυδρομείο, ο υπάλληλος τα ζύγισε και είπε: «Ογδόντα δύο πέσο». Ο Γκαρσία Mάρκες, συγγραφέας του μυθιστορήματος και η γυναίκα του διέθεταν εκείνη τη στιγμή μόνο τα μισά. Aποφάσισαν λοιπόν να στείλουν τα μισά φύλλα εκείνη την ημέρα. Tα υπόλοιπα τα έστειλαν λίγες μέρες αργότερα, αφού προηγουμένως έβαλαν ενέχυρο τη θερμάστρα, το πιστολάκι μαλλιών και το μίξερ του σπιτιού. Καθώς έβγαιναν από το ταχυδρομείο, η Μερσέδες σταμάτησε, κοίταξε τον άντρα της και είπε: «Γκάμπο, για φαντάσου το βιβλίο να είναι χάλια» Το βιβλίο έγινε γνωστό από στόμα σε στόμα και μέσα σε δύο εβδομάδες εξαντλήθηκαν και τα 8.000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης.

Η επίσκεψη στο Αουσβιτς

Υπάρχει μια αίθουσα με τεράστιες γυάλινες προθήκες γεμάτες μέχρι επάνω με ανθρώπινα μαλλιά. Μια αίθουσα γεμάτη παπούτσια, ρούχα, μαντίλια, με αρχικά ονομάτων ραμμένα στο χέρι, βαλίτσες που μετέφεραν οι κρατούμενοι σε εκείνο το παραισθησιογόνο ξενοδοχείο που εξακολου- θούσε να έχει τις πινακίδες από τα ξενοδοχεία για τουρίστες. Υπάρχει επίσης μια προθήκη γεμάτη με παιδικά παπούτσια με φθαρμένα μεταλλικά τακούνια: μικρές λευκές μπότες που φορούσαν στο σχολείο και τα εξαρτήματα από τις μπότες εκείνων που πριν πάνε να πεθάνουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης είχαν κάνει τον κόπο να επιβιώσουν από βρεφική παράλυση.
Υπάρχει ένας απέραντος χώρος γεμάτος με προσθετικά μέλη, χιλιάδες ζευγάρια γυαλιά, μασέλες, γυάλινα μάτια, ξύλινα πόδια, μάλλινα γάντια που έκρυβαν κομμένα χέρια, όλα τα εργαλεία που εφηύρε ποτέ ο άνθρωπος για να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη στον κόσμο. Αποκόπηκα από τους άλλους και περπάτησα αθόρυ- βα κατά μήκος της αίθουσας. Με έτρωγε μια καταπιεσμένη οργή μέσα μου, γιατί ήθελα να κλάψω". (Από την βιογραφία του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρή Αρκτος)

Η αμηχανία και η λογοκρισία

Δύο από τα βασικά προβλήματά που τον απασχολούσαν, ως αρθρογράφο, ήταν η λογοκρισία και η αναζήτηση του κατάλληλου θέματος. Και τα δύο αυτά σχολιάζει με χιουμοριστικό τρόπο σε ένα άρθρο του με τίτλο «Το προσκύνημα της καμηλοπάρδαλης»:
Η καμηλοπάρδαλη είναι ένα ζώο ευάλωτο στην παραμικρή δημοσιογραφική κίνηση. Από τη στιγμή που συλλαμβάνεται η πρώτη λέξη αυτής της καθημερινής στήλης· εδώ στην Underwood [...] μέχρι τις έξι το πρωί της επόμενης ημέρας η καμηλοπάρδαλη γίνεται ένα θλιμμένο ανυπεράσπιστο ζώο που μπορεί να σπάσει το πόδι της στρίβοντας σε κάποια γωνία. Κατ΄ αρχάς, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι αυτή η δουλειά, να γράφεις δεκατέσσερα εκατοστά ανοησίας κάθε μέρα, δεν είναι εύκολη, όσο ιδιόρρυθμα ανόητος κι αν είναι ο συγγραφέας.
Έπειτα, υπάρχει το θέμα των δύο λογοκριτών. Ο πρώτος, ο οποίος βρίσκεται εδώ μέσα, δίπλα μου, κάθεται ντροπαλά κοντά στον ανεμιστήρα, διατεθειμένος να μην αφήσει την καμηλοπάρδαλη να έχει οποιοδήποτε χρώμα εκτός από εκείνο που φυσικά δημοσίως επιτρέπεται. Έπειτα, υπάρχει ο δεύτερος λογοκριτής για τον οποίο δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα χωρίς τον κίνδυνο ο μακρύς λαιμός της καμηλοπάρδαλης να μειωθεί στο ελάχιστο δυνατό. Τέλος, το ανυπεράσπιστο θηλαστικό φθάνει στον σκοτεινό θάλαμο του λινοτύπη, όπου αυτοί οι πολυσυκοφαντημένοι συνάδελφοι εργάζονται κοπιωδώς νυχθημερόν μετατρέποντας σε μολύβι ό,τι έχει γραφτεί επάνω σε ελαφριά και μηδαμινά φύλλα χαρτιού.
(Από τη βιογραφία του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρή Αρκτος)

~~~~~~~
Η επιστολή που -υποτίθεται ότι- ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν απορυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας:
“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”
Αλλες πηγές υποστηρίζουν ότι η επιστολή, μιμούμενη το ύφος του συγγραφέα, είναι πλαστή. Σύμφωνα με τους σχολιαστές του Tvxs (ευχαριστούμε για την συμβολή) o συγγραφέας φέρεται να έχει δηλώσει… “αν είχα γράψει αυτό το γράμμα όντως θα πέθαινα… αλλά από ντροπή γιατί είναι πολύ γλυκερό”.

H σχέση του με την Κούβα και τον Φιντέλ Κάστρο

Μετά τη νίκη της κουβανέζικης επανάστασης το 1960, ο Μάρκες πήγε στην Αβάνα και εργάστηκε για 6 μήνες στο ειδησεογραφικό δίκτυο Prensa Latina, που είχε ιδρυθεί από την κυβέρνηση της Κούβας με σκοπό να αντιμετωπίσει την αμερικανική προπαγάνδα εναντίον του Φιντέλ Κάστρο, του Τσε Γκεβάρα και της νέας κυβέρνησης. Ο Γκαρσία Μάρκες συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να τρέφει μεγάλο θαυμασμό για τον Κουβανό ηγέτη και το κουβανικό καθεστώς.


από left.gr -Δείτε και στο: http://stokokkino.gr/article/7604/Kalo-taksidi-Gkampriel#sthash.U56i7Leb.dpuf