-Μέρος πρώτο
Δημήτρης Πουλόπουλος
«Θέλει το χωριό μου, μας είπε, να κάμει θέατρο κι ήρθα να μου δώσετε έργα. Γίνεται θέατρο χωρίς έργα;» είπε το δεκαπεντάχρονο τσοπανόπουλο που είχε πεζοπορήσει όλη τη νύχτα περνώντας το Βελούχι για να φτάσει στο Καρπενήσι, έδρα της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.
Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 1943. Όλον τον προηγούμενο χρόνο είχε συντελεστεί το «μεγάλο θαύμα». Περνώντας απ΄ τη Χασιά της Αττικής μπορούσες να διαβείς την Παρνασίδα, τη Ρούμελη, τ΄ Άγραφα να περάσεις στον κορμό της Πίνδου και να τραβήξεις και πιο πάνω ακόμα…
Στην Ελεύθερη Ελλάδα, ο αγώνας για καλύτερη ζωή δε σημαίνει μόνο τουφέκι. Ανοίγουν τα σχολεία φτιάχνονται παιδικοί σταθμοί, αντιμετωπίζονται τα ζητήματα καθαριότητας και υγείας, οργανώνεται λέσχη(μια μικρή βιβλιοθήκη και ραδιόφωνο για ειδήσεις) και εφημερίδες τοίχου. Τέλος οργανώνεται η ψυχαγωγία. Οι απελευθερωτικές τοπικές οργανώσεις συνειδητοποιούν γρήγορα την ανάγκη για ένα συνολικότερο «θέαμα», «μια ανώτερη μορφή ψυχαγωγίας». «Συνιστώσα» λογική, το θέατρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου